Day after day, love turns grey
Like the skin of a dying man
Night after night, we pretend it's all right
But I have grown older and
You have grown colder and
Nothing is very much fun any more.

And I can feel one of my turns coming on.
I feel cold as razor blade
Tight as a tourniquet
Dry as a funeral drum,
Run to the bedroom, in the suitcase on the left
You'll find my favourite axe
Don't look so frightened
This is just a passing phase
Just one of my bad days
Would you like to watch T. V.?
Or get between the sheets?
Or contemplate the silent freeway?
Would you like something to eat?
Would you like to learn to fly?
Would you like to see me try?
Would you like call the cops?
Do you think it's time I stopped?
Why are you running away?

I'd a terrible broken heart
I'd a terrible broken heart
I'd a terrible broken heart
I'd a terrible broken heart
You were born on the day my mother was buried.
My grief, my grief, my grief, my grief, my grief.
You were born on the day my mother was buried.
My grief, my grief, my grief, my grief, my grief.

در تاريكي بي آغاز و پايان
دري در روشني انتظارم روييد.
خودم را در پس در تنها نهادم
و به درون رفتم:
اتاقي بي روزن تهي نگاهم را پر كرد.
سايه اي در من فرود آمد
و همه شباهتم را در ناشناسي خود گم كرد.
پس من كجا بودم؟
شايد زندگي ام در جاي گمشده اي نوسان داشت
و من انعكاسي بودم
كه بيخودانه همه خلوت ها را بهم مي زد
در پايان همه روياها در سايه بهتي فرو مي رفت.

من در پس در تنها مانده بودم.
هميشه خودم را در پس يك در تنها ديده ام.
گويي وجودم در پاي اين در جا مانده بود،
در گنگي آن ريشه داشت.
آيا زندگي ام صدايي بي پاسخ نبود؟

در اتاق بي روزن انعكاسي سرگردان بود
و من در تاريكي خوابم برده بود.
در ته خوابم خودم را پيدا كردم
و اين هشياري خلوت خوابم را آلود.
آيا اين هشياري خطاي تازه من بود؟

در تاريكي بي آغاز و پايان
فكري در پس در تنها مانده بودم.
پس من كجا بودم؟
حس كردم جايي به بيداري مي رسم.
همه وجودم را در روشني اين بيداري تماشا كردم:
آيا من سايه گمشده خطايي نبودم؟

در اتاق بي روزن
انعكاسي نوسان داشت.
پس من كجا بودم؟
در تاريكي بي آغاز و پايان
بهتي در پس در تنها مانده بودم.

می دونی دلم چی می خواد
اینکه گوشه نیمکت کنار زمین بازی پارک دست به سینه بشینم ٬ پاهام رو هم بندازم روی هم و فقط نگاه کنم

تو رو نگاه کنم
اگه بازی می کنی
اگه زندگی می کنی
اگه زندگی نمی کنی
اگه حرف می زنی
اگه ساکتی
یا اگه
تو هم دست به سینه رو صندلی روبرو نشستی٬ پاهاتم انداختی رو هم و منو نگاه می کنی ... [+]

چیزی که بعد از ظهرهای جمعه حجمش در گلویم به حداکثر میرسد و نفس هایم را به شمارش می اندازد از جنس کلمه نیست. حس مطلق است و بعضی وقت ها انقدر بین این دو فاصله میبینم که نوشتن برایم غیر ممکن میشود. این فاصله همیشه بوده ، در نزدیکترین روابطم ، در تمام نوشته هایم و در روزهایم.
مالکیتمان را سپرده ایم به همین کلمات. برای هر کدام مجموعه ای از حس های بسته بندی شده را کنار گذاشتیم و به وسیله شان قضاوت و دسته بندی میکنیم. عناوین تعیین میکنند افراد در چه فاصله ای از ما قرار بگیرند. پروفایل هایی که میسازیم کلکسیون های کاملی اند از عناوینی که میپرستیمشان . مدارک دانشگاهی، علایق مشابه و کس شعرهای دیگر .
من از هر موجودیت جدیدی میترسم. ارزش گذاری میکنم و بعد دنبال چیزی میگردم که در چار چوب ارزشیم جا شود. این تاسف آور است که آدم به جای اینکه دوستانش را از روی حس نگاهشان انتخاب کند از روی فیلم هایی که دیده اند شناسایی شان کند. این بزدلانه ترین روش زندگی است!
احساسات من انقدر غلیظند که کوچکترین موج ها روی گیرنده هایم تاثیر میگذارند. زود تحت تاثیر قرار میگیرم . ساده ترین مسائل معضلات زندگیم می شوند و فقط کافیست تا مثل الان هوای خیس خنک روی صورتم حس کنم و عاشق زندگی شوم. من به فرداهای دوردست برای ادامه ی زندگیم احتیاج ندارم. چیز زیادی هم از منطق سرم نمیشود. منطق خشک تر و خسته کننده تر از آن است که بر من حکمرانی کند. مثل ناظم عصا به دستی میماند که قاطعانه و محکم دستور میدهد و بعد از مدتی با حضور نامرئی اش هم ترسی در آدم بوجود می آورد که جرئت نمیکنی خارج از دستوراتش عمل کنی. احساس در عوض موجود شلخته ای است که وقتی میخواهد دور خودش بچرخد نگران نیست که مدل موهایش خراب شود و هیچ وقت نمیداند که کجا خواهد رفت. فکر کنم یک شالگردن رنگارنگ بلند هم دارد. منطق باید از او متنفر باشد. قانون همیشگی است، آدم های منطقی همیشه بدشان می آید از آنهایی که خیلی راحت و بدون نیاز داشتن به قوانین خشک منطقی خوشحالند.
بین باورهای من و رفتارهایم هم هنوز انقدر تناقض وجود دارد که بعضی وقت ها دو تا میشوم. و بدی قضیه این است که رفتارم مثل دختر سلیطه ای میماند که در طول روز انقدر جیغ جیغ میکند که هیچ چیز را نمیشنوم .
همین وسط هم این آهنگ لعنتی باید پخش شود که انگار خیال کمرنگ شدن ندارد.

Beyond this beautiful horizon lies a dream ...

می‌خواهم خدا
بین مرگ من و بوسه‌های تو
گیج شود.

آنهمه شراب يادت رفت
قلبم را مشت ‌کنی
قطره قطره بچکانی
در جامی که دستت بود؟

می‌خواهم تو را
جوری پرستش کنم
که خدا خودش را
از اول خلق کند.

آنهمه رنگ‌ يادت رفت
يکيش را تنت کنی
دنبال دگمه نگردد دستم؟

می‌خواهم خدا را
توی بغلت پرپر کنم.

آنهمه خدا يادت رفت
يک آدم هست
برای ستايش تو؟

می‌خواهم موهام را شانه نزنم
انگشت‌هات گير بيفتد
لای موهام.

آنهمه بوی جنگل يادت رفت
در موهات گم شوم
نترسی يکوقت؟

می‌خواهم کاری کنم
که خدا مرا ببرد توی لباس‌های تو
و تو
توی لباس‌های پاره پاره‌ی من
دنبال خودت بگردی.

آنهمه جوهر چرا يادم رفت
دست‌های جوهری‌ام را
به زندگی‌ات بکشم؟

"ما با هم می‌خوابیم، درسته؟"
"چرا در این باره حرف می‌زنی؟"
"این کمترین جنبه‌یِ غیرعادی توی زندگی‌ِ مشترکِ موقت ماس. اون‌قدر عادی‌‌ه که به نون‌خوردن می‌مونه."

به من می‌گوید که چه‌قدر و چگونه. بعضی اوقات به من الهام می‌شود و آن موقع نیازی به هیچ دستورالعملی ندارم. یک بار با چسب لفافه کف اتاق جایی که عشق‌بازی کرده بودیم یک علامت ضرب‌در زدم. وقتی آن‌را دید خندید. بعضی اوقات می‌توانم او را سرگرم کنم.

او به چه‌چیز فکر می‌کند؟ البته، نمی‌دانم. شاید او این‌را مثل یک پرانتز در زندگی "واقعی"اش تلقی می‌کند. مثل ماندن در بیمارستان یا عضو بودن در یک هیات ژوری در مهمانخانه‌ی هالیدی در طول یک محاکمه‌ی آدم‌کشی. من بزهکارانه او را دزدیدم و به‌خاطر همین آشکارا مجرم هستم. امری که او را مجاب می‌کند خیلی از روی دل‌سوزی به من نگاه کند. او زن خارق‌العاده‌ای‌ست و خودش هم می‌داند که خارق‌العاده است و همین باعث می‌شود مغرور بودنش موجه باشد.

ریسمان چهل فوت طول دارد(یعنی او آزادانه می‌تواند چهل فوت در هرطرف حرکت کند). در حقیقت قیطانی از پنبه‌ی براق به شماره‌ی رنگ1443 است.

او درباره‌ی من چه فکر می‌کند؟ دیروز به من حمله کرد و از روی کینه سه بار با کتاب جیبی "وایکینگ‌میلتون" به شکم‌م زخم زد. بعد من در اتاقش به او سر زدم و او به گرمی از من پذیرایی کرد. به من اجازه داد نرمش کردن‌ش را نگاه کنم.

هر تمرین اسمی دارد و حالا من اسم همه‌شان را می‌دانم: بومرنگ، طالبی، پراندنِ کپل، الماس، شلاق، آغوش، نورافکن، نشیب‌وفراز، پل، پرچم، پیچ‌وتاب، قو، تیروکمان، لاک‌پشت، هرم، توپ‌هندبال و آکاردئون.

حرکات به‌طور حیرت‌انگیزی اروتیک‌اند. کنارش زانو ‌زدم و به آرامی لمس‌ش کردم. لبخند زد و گفت؛ حالا نه. به اتاق‌م رفتم و تلویزیون نگاه‌کردم. "دنیای‌پهناور ورزش" یک مسابقه‌ی فوتبال در سائوپائولو.

□□

زنِ اسیر پیپش را دود می‌کند. پیپ انحنای بلند و باریک برازنده‌ای دارد و کاسه‌ی چینی گل‌سرخی. شام تخم شاه‌ماهی با کره‌ی سویا داریم.

ناگهان می‌گوید: "اون مثل کسی‌ه که پنج‌تا چتر روی کون‌ش برافراشته"
"کی؟"
"شوهرم. اون خیلی محجوبه. البته اصلا غیر عادی نیس. آدمای بزرگ محجوب هستن. خیلی از مردم؛ حتی تو"
عطر توتون مخصوص‌ش (ترکیب زنانه) اطراف‌مان را فرا گرفته‌ست.
" همه چیز تقریبا مثل یک فیلمه. ایرادی هم نداره. من فیلم دوست دارم"
کمی اوقات‌تلخ می‌شوم. توی این همه فشار او چه طور فکر می‌کند فیلم است؟
" فیلم نیست."
او می‌گوید: " هست، هست، هست، هست."

□□

م. با هیجان زیاد تلفن می‌کند. می‌گوید: "مال من مریضه..."
"چی شده؟"
" نمی‌دونم. بی‌اشتهاس. غذا نمی‌خوره. هیچی رو برق نمی‌ندازه. فلوت‌شو نمی‌زنه."
مال م. از زن‌هایی‌ست که باسن‌های کوچک خوش‌ترکیبی دارند و زیبایی‌شان کم نیست.
گفتم:"افسرده شده."
"آره"
"این اصلا خوب نیس"
"نه"
وانمود کردم دارم فکر می‌کنم. م. دوست دارد وضعیتش جدی گرفته شود.
"باهاش صحبت کن. اینو بگو: روح من آکنده از بانویم است؛ در بهشت؛ زندانی."
"اینارو از کجات در آوردی؟"
" اینا کلمات قصاره. فوق‌العاده اثرگذارن"
" سعی می‌کنم این کارو بکنم؛ آکنده؛ زندانیِ بهشت."
"نه. در بهشت و زندانی. البته اون‌طور که تو گفتی آهنگ بهتری داره. بهشت در آخر."
"باشه. همون‌طوری می‌گم. ممنون. مال خودمو بیشتر از اندازه‌ای که تو مال خودتو دوست داری دوست دارم."
"نه. نداری."

شست خودم را گاز گرفتم و به او هم گفتم همین‌کار را بکند.

□□

پستچیِ‌تنبل جوابی برای نامه‌اش می‌آورد. دیدم که دارد پاکت‌ش را باز می‌کند. می‌گوید: "حروم‌زاده"
"چی گفته؟"
"عجب تخم حرومیه"
"چی؟"
"این شانس رو بهش داده‌بودم که با اسب سفید برای رهایی من بیاد. – یکی از فرصتهای باارزشی که زندگی به آدم تقدیم می‌کنه.- و اون درباره‌ی این زر زده که اون و بچه به چه خوبی دارن با هم زندگی می‌کنن. درباره‌ی این‌که حالا دیگه دختره به ندرت گریه می‌‌کنه و چه‌قدر خونه آرومه."
با خوشحالی گفتم: "حروم‌زاده!"
"می‌تونم ببینمش که توی آشپزخونه، کنار مایکروویو نشسته و داره مجله‌‌ی رولینگ‌استون‌شو می‌خونه."
"اون رولینگ‌استون می‌خونه؟"
" فکر می‌کنه رولینگ‌استون یه چیز اساسی‌ه."
"خُب..."
"اون نباید رولینگ‌استون بخونه. اون مجله مال سن وسال اون نیست. اون سنش زیاده. کثافتِ احمق."
"تو عصبانی هستی..."
"خیلی هم درسته."
"چی‌کار می‌خوای بکنی؟"
یک لحظه به فکر فرو می‌رود. سرانجام به خودش می‌آید و می‌گوید: "دستت چی شده؟"
دست بانداژ شده‌ام را به پشتم می‌برم و می‌گویم: " هیچی" (واضح است که شستم را نکنده‌ام ولی خیلی شدید گازش گرفته‌ام.)
می‌گوید: " منو به اتاق‌م ببر و ببندم. تا یه مدت ازش متنفرم."

او را به اتاقش بر می‌گردانم و خودم هم به اتاقم می روم و به "دنیای‌پهناور ورزش"ام می‌رسم. –مسابقات بین‌المللی شمشیربازی در بلگراد.

□□

امروز صبح سر میز صبحانه حمله‌ای خشم‌آلود از طرف زنِ‌اسیر به من شد. من یه بی‌معنی هستم. یک آدم مزخرف، یک تماشاچی تلویزیون، یک آدم چرندگو، یک کله‌خراب؛ یک هیولای ترسو که توی کمین است و .. و .. و آن‌قدر هم مرد نیستم که... از این گذشته خیلی هم مشروب می‌خورم. کاملا درست است، من بیشتر اوقات چنین فکرهایی درباره‌ی خودم می‌کنم. مخصوصا نمی‌دانم چرا به‌محض این‌که از خواب بلند می‌شوم.

کمی گوشت نمک‌زده‌ي کانادایی می‌خورم. با لذت می‌گوید: "و یک بی‌مسئولیت که...یکی که..." او را در تصویریاب دوربین پنتاکسم ثابت می‌کنم و یک سری عکس جدید از او در حالت خشم می‌گیرم.

مشکلی که با اسیر کردن یک نفر پیش می‌آید این است که تقریبا بهتر شدن اوضاع یا رسیدن به وضعیت ابتدایی غیرممکن است. می‌گوید: "اون می‌خواد بچه رو از من دور کنه. اون می‌خواد بچه‌رو برای خودش نیگه داره. اون بچه رو اسیر کرده."

"من مطمئنم وقتی برگردی اون اون‌جاست."
"کی برمی‌گردم اون‌جا؟"
"اون دست خودته. تو تصمیم می‌گیری."
"اَه"
چرا نمی‌توانم با یکی ازدواج کنم و با آسودگی با او زندگی کنم؟ دارم سعی می‌کنم این کار را بکنم.
" دوباره ازم عکس بگیر."
"به اندازه‌ی کافی ازت عکس گرفتم. نمی‌خوام بیش‌تر بگیرم."
"پس من سه‌شنبه می‌رم دنبال کار خودم."
"باشه. سه‌شنبه فرداست."
"فردا سه‌شنبه‌ست؟"
"آره"
"اوه!"
توپ فوتبال را قاپید و وانمود کرد می‌خواهد از پنجره بیرون بیاندازد.
"هیچ‌وقت شده یکی رو که قبلا اسیر کردی یک بار دیگه اسیر کنی؟"
" تقریبا بی‌سابقه‌ست."
"چرا؟"
"اتفاق نیافتاده."
"چرا؟"
"خب نشده."
"فردا... اوه..."

به آشپزخانه می‌روم و شروع به شستن ظرف‌ها می‌کنم. هر چه بیش‌تر کارهای خرده‌ریز را انجام می‌دهی ملایم‌تر به تو نگاه می‌کنند. این را فهمیده‌ام.

□□

رفتم به اتاقش. ل. آن‌جا بود. پرسید: "چه اتفاقی برای دستت افتاده؟" گفتم: "هیچی" فقط یک آن به بانداژ دستم نگاه کردند. خیلی کم. پرسیدم: "تو اونو اسیر کردی؟" ل. در این کار استاد بی‌نظیری‌ست. مثل اُ. جی. سیمپسون[3] ما را از راه به‌در می‌کند.

زن گفت: "من اونو گرفتم"
"یک دقیقه صبر کن! قرار نبود این‌طوری بشه."
زن گفت: "من قوانین رو تغییر دادم. خوشحال می‌شم یه نسخه از قوانین جدیدی رو که این‌جا؛ روی این کاغذ رسمی نوشتم بهت بدم."
ل. مثل یک راسو پوزخند می‌زند. معلوم است که از این که به دست یک زنِ زیبا اسیر شده خوشحال است.
می‌گویم: "یک دقیقه صبر کن. هنوز که سه‌شنبه نیس!" به ل. لبخند می‌زند و می‌گوید: "خیالی نیست!"

به آشپزخانه می روم و با پاک‌کننده‌، شروع می‌کنم به سابیدن اجاق‌گاز. چه ابتکاری به خرج داده با این تغییر قانون‌اش! او واقعا روحیه‌ی کمیابی دارد. بعضی اوقات در خواب می‌گوید: "سس فرانسوی-روسی" یا "روغن‌وسرکه" از این استنباط می‌کنم که زمانی در زندگی‌اش گارسونی کرده‌است.

□□

زن اسیر از همان‌جایی که ایستاده پُشتک‌وارو می‌زند. دیوانه‌وار برای‌ش کف می‌زنم. شستم درد می‌گیرد.
"ل. کجاس؟"
"بیرونش کردم."
"چرا؟"
"چیستان‌هاش جالب نبودن. از این گذشته ازم یه طرح کشیده‌بود که دوستش نداشتم."

طرحی زغالی را نشانم می دهد (مهارت ل. زبانزد است) که حقیقتا در آن زیبایی کمی از او نشان داده‌شده بود. او باید از عکس‌های من هول شده‌باشد که نتوانسته از آن‌ها پیشی بگیرد.

"بیچاره ل."
زنِ اسیر پُشتک دیگری می‌زند. دوباره برای‌ش کف می‌زنم. امروز سه‌شنبه‌ است یا چهارشنبه؟ نمی‌توانم به یاد بیاورم.
می‌گوید: "چارشنبه... چارشنبه بچه می‌ره رقص. بعدش هم شب رو معمولا با پال‌رجیناش می‌گذرونه، چون رجینا نزدیک سالن رقص زندگی می‌کنه. پس واقعا برگشتن من توی چارشنبه فایده‌ای نداره."

□□

یک هفته بعد او هنوز با من است. او ذره‌ذره و به‌تدریج راهی‌می‌شود. اگر موهایش را بتراشم؛ هیچ‌کس به‌غیر از خودم دوستش نخواهد داشت. اما او نمی‌خواهد من موهایش را بتراشم.

به‌خاطر او پیراهن‌های مختلفی می‌پوشم؛ قرمز، نارنجی، نقره‌ای. سرتاسر شب دست‌های هم‌ را می‌گیریم.